Bir gün daha yavaş yavaş karanlığa döndü,
İçimizde kalan ümitle yeniden aydınlığa,
Belki de yeniden doğmak için varlığa,
Heyecanları, beklentileri,
Özlemleri, kederleri,
Sevinçleri ve sözleri sürükledi,
Ufkun altına,
Yorgundu güneş koşmaktan,
Dinlenmek istedi sevgilisi
Ayın pürüzsüz göğüslerinde,
Lakin Ay,
Tüm güzelliği ile karanlıklara,
Aşkı, sevgiyi fısıldamaktaydı gecede.
Yine başka bir kavuşma ümidi ile
Güneş boynu bükük yürüyecekti
Yer altının karanlıklarında.
Bir kere daha diyordu
Bir kere daha erteledi
Buluşmamızı,
Bir kere daha erteledi
Bana vereceği küçücük huzuru,
Oysa sadece görmek bile yetecekti
Sonsuz huzur için onun yüzünü,
Sanaldan hakikate geçecekti,
Kavuşma hayallerim…
Ey güneş huzur mu arıyordun yaratılanda
Huzur sadece Yaradan’da
Demişti ya sana,
Sadece BİR OL’unca
Tadacaksın AŞKI, AŞKI, AŞKI…
Garipçe
Kuthan SAVAŞÇIN
05.Mart.2015